1․ Շարունակի՛ր (հարցերին պատասխանելով’ գրավոր պատմի՛ր):
Մի օր ճամփա ընկանք ու գնացինք աշխարհ տեսնելու: Գնացինք. գնացինք. շատ թե քիչ. մեր իմացած ու չիմացած երկրներն անցանք, սարերն անցանք, ծովերն անցանք, անապատն անցանք, մեկ էլ դեմներս մի գունավոր քաղաք փռվեց: Որ մտանք, զարմանքից բերաններս բաց մնաց: Քաղա՛ք. դու քաղա’ք. ոչ մի բան միագույն չէր:
Տներն ինչի՞ց էին կառուցված: Ծառերը. թփերն ու ծաղիկներն ինչպիսին էին: Կենդանիներն ինչպիսի՞ն էին: Ինչպիսի՞ քաղաք էր: Ինչի՞ց էր քաղաքն այդպիսին դարձել: Մարդիկ ի՞նչ տեսք ունեին. Ինչպիսի՞ն էին. Ինչո՞վ էին զբաղվում: Ձեզ ինչպե՚՞ս ընդունեցին: Ի՞նչ արեցիք այդտեղ:
Տներն կառուցված էին գունավոր թղթերից։ Ծառերը, թփերն ու ծաղիկներն գույնզգույն էին։ Բոլոր կենդանիները մեծ էին և պատված էին գույնավոր թղթերով։ Քաղաքը բազմագույն էր։ Տարիներ առաջ մանր գունավոր թղթերից անձրև էր եկել։ Մարդկանց հագուստը նույնպես գունավոր թղթերից էր։ Մարդիկ շատ գեղեցիկ և երջանիկ էին, նրանք զբաղվում էին իրենց սիրած աշխատանքուվ։ Նրանք մեզ շատ ջերմ ընդունեցին։ Այնտեղ մենք սովորեցինք լինել երջանիկ, գնահատել մեր ունեցածը և գնեցինք շատ գունավոր թղթյա հագուստներ։
2․ Նախադասություներն ընդարձակի՛ր:
Պտտվում է երկրագունդը իր առանցքի շուրջ:
Հասկանում ենք, որ մանկություն շատ լավ բան է:
Հեռանում են մեքենաները կամուրջ վրայից:
Մոռացել ես, որ վաղը ճամփորդության ենք:
Գտա իմ սիրելի հեռախոսը:
3․ Նախադասությունները լրացրո´ւ:
Աշխարհը շատ ուրախ կլինի, եթե պատերազմներ չլինեն։
Մարդիկ շատ բարի կլինեն, եթե համբերատար լինեն։
Ապրելը շատ անհետաքրքիր կլինի, եթե երազանք չլինի։
Ոչ մի մարդ չի մնա այս մոլորակում, եթե արևի ճառագայթները երկիր չհասնեն։
4․Նախադասությունների ճիշտ հաջորդականությունը գտի´ր և տեքստը վերականգնիր:
Ուղտը շատ ծույլ էր, մարդու մոտ աշխատել չէր ուզում ու աշխատանքից խուսափելու համար ապրում էր Ոռնացող անապատում: Այնտեղ այս ահավոր ծույլը փուշ, ճյուղ, կաթնախոտ ու տատասկ էր ուտում: Ձին գնաց ու պատմեց մարդուն։ Մի երկուշաբթի առավոտ ձին՝ թամբը մեջքին, սանձը բերանին, եկավ մոտն ու ասաց.
-Ո´ւղտ, ա´յ ուղտ, դո´ւրս արի ու մեզ նման աշխատի´ր:
Ուղտը պատասխանեց.
-Ո՜ւզ, ո՜ւզ:
Հետո շունն ու եզը հերթով եկան: Ուղտը նրանց էլ միայն «ուզ» ասաց: Հենց այդ «ուզն» էլ նրան պատիժ դարձավ. դրանից մեջքին կուզ աճեց:
5․ Հարցում արտահայտող բառերի փոխարեն համապատասխան բառեր կամ բառակապակցություններ գրելով՝ նախադասություննե´ր ստացիր:
Օրինակ՝ Ինչքա՞ն ժամանակ ո՞վ ի՞նչ էր անում ինչի՞ ի՞նչը-Ամբողջ օրը կինը փնտրում էր աղմուկի պատճառը:
Ինչպիսի՞ ի՞նչը ի՞նչ էր անում:-Ուժեղ քամին սուրում էր։
Քանի՞ ինչե՞րը ի՞նչ արեցին, որտե՞ղ:-Հինգ շները խաղացին այգում։
Ո՞ւմ ի՞նչը ի՞նչ էր անում, որտե՞ղ:-Աղջկա շունը խաղում էր պարտեզում։
Ո՞ր ո՞վ ի՞նչ արեց, ե՞րբ:-Գեշ աղջիկը լացեց երեկոյան։
6․Հարցերին պատասախանի´ր և պատասխաններն այնպես գրի´ր, որ տեքստի ընդարձակ փոխադրություն ստանաս:
Երեք հազար տարեկանում ավտովթարից կործանվեց ձիթապտղի այն ծառը, որի տակ հույն մեծ փիլիսոփա Պլատոնն իր սաների հետ զրույցներ էր անցկացնում:
Հարցեր
Ո՞վ էր Պլատոնր: Նա ի՞նչ սովորություն ուներ (ինչպե՞ս էր ուսուցանում սաներին): Որտե՞ղ էր ուսուցանում սաների հետ: Ինչքա՞ն ապրեց ծառը: Ծառն ինչի՞ց կործանվեց: Այս պատմությունից ի՞նչ հետևություն կարելի է անել:
Պլատոնը հույն մեծ փիլիսոփա էր։ Նա սովորություն ուներ զրույցներ անցկացնել սաների հետ։ Նա իր սաներին ուսուցանում էր ձիթապտղի ծառի տակ։ Այդ ծառը ապրեց երեք հազար տարի։ Ծառը կործանվեց ավտովթարից։ Ամեն ինչ ունի սկիզբ և վերջ։
7․Երկու հետևություններից ո՞րն ես ճիշտ համարում: Պատասխանդ պատճառաբանի´ր:
Կոշիկի եվրոպական հայտնի մի ֆիրմա իր աշխատակից- ներից երկուսին Աֆրիկա ուղարկեց, որ պարզի, թե իր կոշիկ- ներն այնտեղ կարո՞ղ Է վաճառել: Շուտով գործուղվածներից մեկը հայտնեց. «Կոշիկ արտահանելու ոչ մի հեռանկար չկա. այստեղ բոլորը բոբիկ են քայլում»: Մյուսը դրությունն այլ կերպ գնահատեց. «Հեռանկարները հիանալի են. բոլորը բոբիկ են քայլում»:,
Ես համարում եմ ճիշտ հետևյալ հետևությունը․ «Հեռանկարները հիանալի են. բոլորը բոբիկ են քայլում», քանի որ բոլորը բոբիկ են նշանակում է շատ կոշիկ կվաճառվի։
8․ Շարունակի՛ր (հետո ի՞նչ եղավ):
Արթնացա, երբ արևն արդեն ծագել ու շողերը ներս էր գցել պատուհանիցս: Արագ հագնվեցի ու վազեցի ղեպի խոհանոց: Շտապում էի: Խոհանոցից դուրս եկավ մի տղամա՞րդ. Թե՞ կին՝ չհասկացա: Տարօրինակն էր: Նա էլ զարմացած ինձ էր նայում: Մի վատ բան գուշակեցի: Նետվեցի միջանցք ու աչքս գցեցի մեծ հայելուն: Ես ճիշտ այնպիսին էի, ինչպիսին խոհանոցից դուրս եկածը, շատ տարօրինակն էի: Մի քիչ շփոթված ու մի քիչ տխուր մտա սենյակ: Այնտեդ հավաքված էին իրարից չտարբերվող տարօրինակ ու շփոթահար մարդիկ՝ հինգ հոգի: Հավանաբար մերոնք էին: Միանգամից գլխի չընկա էլ, թե ո՛վ ով էր:
Հետո պարզվեց. որ այդ օրը մեր քաղաքում բոլոր մարդիկ դարձել էին արտաքինով չափազանց նման էակներ:
Ես փորձեցի գտնել իմ քույրերին և եղբորս։ Մոտեցա, անունով դիմեցի նրանց, բայց ոչ ոք չարձագանքեց։ Մտա կողքի սենյակ այնտեղ նստած էին տաս շփոթահար մարդիկ։ Մի քիչ լռելուց հետո սկսեցի երգել։ Դա այն երգն էր, որը հորինել էնիք քույր և եղբայրներով, նրանք սկսեցին ձայնակցել ինձ և մենք հետ բերեցինք մեր տեսքը։ Այդպես ես արթնացա։